همشهری آنلاین: «عبدالمحمد آیتی» فرهیخته علم و ادب، مردی که از مفاخر دوران خودش بود و در دنیای معرفت در جایگاه ویژه‌ای قرار داشت در سال ۱۳۰۵در شهر بروجرد به دنیا آمد. مادرش برای یادگیری علوم دینی عبدالمحمد را که طفلی خردسال بود، به مکتبخانه «آغاباجی» فرستاد و او توانست خیلی زود جزءهای 30 و یک را حفظ کند. استاد آیتی بعد از گذران دوره دبستان و دبیرستان، در آزمون دانشگاه شرکت کرد و جز 10 نفر اول دانشگاه پذیرفته شد. او آنقدر مقام علمی بالایی داشت که از دانشگاه فارابی برایش دعوتنامه فرستادند و از او دعوت به همکاری کردند. پس از پایان دوره تحصیل در دانشگاه نیز برای تدریس به شهر بابل رفت و همانجا ازدواج کرد. اما بخت با استاد یار نبود و همسرش را خیلی زود از دست داد. از این‌رو برای اینکه فرزندانش اذیت نشوند تا پایان عمرش ازدواج نکرد. استاد آیتی در کنار تدریس در دبیرستان و دانشگاه، ترجمه هم انجام می‌داد. آوازه دانش او به جایی رسید که در ماهنامه آموزش و پرورش از مطالب او درباره نقد شعر و نقد ترجمه استفاده می‌شد. مدتی هم به‌عنوان سردبیر ماهنامه آموزش و پرورش انتخاب شد. استاد آیتی سال 59 بازنشسته شد و تا زمان حیاتش همه وقت خود را برای انجام کارهای تحقیقی و ترجمه هزینه کرد. از ویژگی‌های دیگر استاد آیتی، تواضع و ساده زیستی اوست و اینکه بیش از 60 سال از عمر ۸۷ ساله‌اش را صرف تحقیق و نگارش کرده است. از دانشمند گمنام محله چهارصددستگاه، آثار زیادی به جا مانده که مشهورترین آنها ترجمه و تفسیر قرآن، نهج‌البلاغه و صحیفه سجادیه است. اکنون تندیسی از این مرد فرزانه نیز در یکی از میدان‌های شهر بروجرد نصب شده‌است. فرزندان استاد، بنا به وصیت او کتاب‌های نفیسش را به کتابخانه بزرگ شهر بروجرد اهدا کردند.
از عبدالمحمد آیتی، دانشمند فرهیخته محله چهارصددستگاه، آثار زیادی به جا مانده که مشهورترین آنها ترجمه و تفسیر قرآن، نهج‌البلاغه و صحیفه سجادیه است.
کد خبر 530428
نظر شما